Collega’s zijn een bijzonder fenomeen. Ik heb niet veel behoefte aan contact met collega’s buiten werktijd: ik zie ze toch al meer dan mijn vrienden. Wel heb ik de instelling dat ik met collega’s graag prettig omga, en ook best iets van mijn persoon wil laten zien. Je werk is toch een flink deel van je leven; daarin wil ik me niet afschermen.
Vorige week ben ik een paar biertjes gaan drinken met een oud-collega aka Werner Buschbaum. Ik had hem niet meer gezien sinds ik weg ben gegaan bij de HAN. Het is na een paar maanden natuurlijk leuk bijpraten met wat alcohol erbij.
Toen ik Werner nog niet zo heel lang kende, een paar jaar geleden, maakte hij de opmerking tegen mij: “Volgens mij ben jij niet iemand die het leven heel zwaar neemt.” Daarmee verraste hij me wel, wat ik vond mezelf best een piekeraar. Toen ik zijn opmerking op me liet inwerken zag ik wel wat hij bedoelde; eerlijk gezegd raakte het me wel en vond ik het wel een compliment. Het lijkt me namelijk absoluut niet fijn om het leven zwaar te nemen.
Zo’n persoonlijke observatie van een collega blijft me al tijden bij. Grappig. Here’s to you, Werner.
2 opmerkingen:
Niet zwaar maar wel serieus zou ik zeggen.
Altijd fijn als iemand je kan lezen. Hoorde al van Werner (echt een goede naam als je weet wie er achter schuilt) dat het een leuke avond was.
Serieus vind ik goed; het is ook best serieuze business toch?
Een reactie posten