Verlegenheid heeft momenteel het tij tegen. Netwerken, sociaal doen, in het openbaar rondbazuinen wat je denkt en voelt: het lijkt allemaal meer te worden gewaardeerd dan verlegenheid. Gelukkig een tegengeluid in The Boston Globe, waarin we worden aangemoedigd onze verlegenheid te omarmen en de positieve kanten ervan te zien.
Mijn eigen verlegenheid is, gelukkig, de laatste jaren afgenomen. Ik herken nog steeds de tekst uit het prachtige liedje van Bram Vermeulen, maar ik durf tegenwoordig best wel wat. Ik begrijp de schrijver in de The Boston Globe ook: ik heb allang geaccepteerd dat niet altijd je mond open willen doen eigenlijk heel prettig is.
Voor netwerken en personal branding blijft het een ingewikkelde eigenschap. Op netwerkborrels heb ik het nog immer lastig. En ik had met wat minder verlegenheid vast meer LinkedIn-contacten en meer lezers op mijn blog kunnen hebben. Maar ach, het hoort gewoon ook bij mijn personal brand.
Via
10 opmerkingen:
Ik las je blog altijd al Leendert Jan, maar ik ga je nu ook echt volgen! Mooie blog!
Groet, Jos
Dankjewel Jos! Wees welkom tussen de volgers, altijd leuk :-)
Woww, wat een verrassing. Je verwijst naar mijn held, Bram. Verlegenheid is ook een vorm van bescheidenheid en dat siert de mens... jou in ieder geval.
Sandra, leuk dat het jouw held is! Ik vind het echt een heel mooi liedje.
Grappig dat je verlegenheid een vorm van bescheidenheid noemt. The Boston Globe is het niet met je eens, en ik weet ook niet of ik dat ben...
Ook Wim de Bie zou trots op jou zijn! Die houdt ook niet van schreeuwerds (ik ook niet trouwens). Zijn we het weer eens.
Een boeiend artikel waar je naar verwijst LJ en dat liedje van Vermeulen is ook tof. Ik kende het niet.
Het feit dat je hier nu open over schrijft vind ik veelzeggend en prijzenswaardig. Er is helemaal niets vreemds aan verlegenheid. Zolang het je niet verlamt of verblindt zou je het best mogen koesteren, vind ik.
Mij is het ook niet vreemd. Veel mensen kennen mij als 'luid en duidelijk aanwezig' en als iemand die zich makkelijk en vaak uitspreekt, maar van grote gezelschappen ga ik me al snel ongemakkelijk voelen. Ik heb er vaak over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat dat helemaal zo erg niet is. Bijna niemand is zichzelf in of voor grote groepen. Het is heel veel buitenkant en misschien daarom wel niet prettig.
http://www.edwinmijnsbergen.nl/2008/08/introverte-persoonlijkheden-op-een.html
Ik zeg dus "High Five"!
@Festina: dank, ik word er verlegen van...
@Edwin: en één terug! De mensen van wie je het soms het minst verwacht zijn verlegen.
hallo Henk, ook jij welkom!
Zo kom ik via de 5 vragen over social media'' op jou blogbericht over velegenheid, waarmee het nut van social media weer eens bewezen is...
Een heel herkenbaar artikel, ik vind verlegenheid vaak een sympathieke eigenschap, dus misschien er gewoon voor uitkomen!
Ha Karin, leuk dat je nog even hier reageert!
Een reactie posten