Herinneringen

Vijf jaar geleden precies liep ik door Buenos Aires. Gisteren moest ik er ineens weer aan denken; zo'n moment waar je even weemoedig wordt en terugdenkt aan de tijd dat je nog jong en flitsend was.


Oktober en november 2004 was het dus, mijn reis door Argentinië. Een wonderbaarlijk land vond ik het: ver weg aan het einde van de wereld, gevuld met allerlei ongebruikelijke attracties. Buenos Aires, een wereldstad met de allure van Parijs, overgoten met een tweede wereld-sausje. Biefstukken zo groot als je bord. Beau monde op hippe tangofeesten en bedelaars die op straat sliepen. Voetbal kijken in La Boca.


De watervallen van Iguazú in een stomende jungle. Tochten door bergen en woestijnen, met cactussen in het dal en condors in de lucht. Wijn proeven in kleine bodega's, parapenten, paardrijden aan de voet van de hoogste berg van het westelijk halfrond. Walvissen en pinguïns bekijken aan de Atlantische kust. En daar tussenin de aardigste en meest open mensen die je je kunt voorstellen.


Argentinië is zo'n land waarvan je eigenlijk iedereen wilt vertellen hoe schitterend het is, en anderzijds het voor je zelf wilt houden. Voor je het weet zijn de paden platgetreden, zijn al die unieke plekken "ontdekt" en zullen ze nooit meer zo uniek zijn. Ik geniet stilletjes nog maar eens van de herinneringen.

Rouw om Dorothy

Is dit geen ontroerende foto? Chimpansees in een opvangcentrum in Kameroen nemen afscheid van de op 40-jarige leeftijd overleden Dorothy.

Ik zag deze vanmorgen in nrc.next, en nu ook op BoingBoing. Daar wordt een hele discussie gevoerd of je kunt zeggen of chimpansees rouwen of niet, of je ze "menselijke" eigenschappen kunt toedichten. Dit commentaar vind ik in dezen mooi:

I don't think there is much doubt that animals feel some emotions, including depression and grief I think the mistake many people make is the extrapolating from those fairly elemental emotions to more grandiose mental acrobatics. The chimps may recognize death as a final separation, and feel sorrow at the loss of a companion. Do they then ponder on the meaning of it all and start to imagine an afterlife? Probably not.

Stiltecoupé

Sinds drie weken forens ik vier dagen per week tussen Nijmegen en Utrecht. In die drie weken ben ik het fenomeen stiltecoupé gaan waarderen. Vooral 's ochtends als ik niet teveel drukte aan mijn kop moet hebben, is het prettig om lekker in stilte mijn krantje te kunnen lezen.

In De Pers las ik vorige week een artikel over de stiltecoupé. Herkenbaar. Wanneer spreek je mensen aan op hun geluid? Een paar jaar geleden zat ik met twee bekenden in een stiltecoupé (wat toen nog een nieuw fenomeen was), en we voerden een gesprek op normale toon. Een mevrouw leunde over de stoel heen en verzocht ons onvriendelijk om ergens anders te gaan zitten. Destijds vond ik dat overdreven, maar ik kan het me nu wel beter voorstellen.

Gisteren stapte een mevrouw in de trein met een kindje van een jaar of twee. Ze ging gelukkig in de eersteklas stiltecoupé zitten, en ik hoorde door de deur af en toe wat gekraai. De trein was bepaald niet vol. Zou ik, als ze bij mij in de coupé was gaan zitten, gezegd hebben: "Mevrouw, dit is een stiltecoupé hoor"? Ergens denk ik van niet.

Een tempel van Lego

Als kind speelde ik ook graag met Lego. Leuke dingen kon je daarmee maken, in elkaar knutselen en weer afbreken. Zoiets fraais als het Gouden Paviljoen in Kioto heb ik er echter nooit van kunnen bouwen. Crea!



Via

Werken en lezen

Hoe snel vliegt de tijd... Het is alweer weken geleden dat ik voor het laatst heb geblogd! Uit mijn laatste bericht en de reacties daarop blijkt dat ik in die tijd afscheid heb genomen van de Studiecentra HAN, mijn oude werkgever. (De doos was overigens prachtig!)
Vervolgens heb ik twee weken vakantie doorgebracht in de mooie Duitse deelstaat Baden-Württemberg, alvorens op 8 oktober te beginnen bij mijn nieuwe werkgever, de Hogeschool Utrecht.

Veel indrukken nog waarover ik ongetwijfeld later nog zal schrijven, want iedereen is natuurlijk reuze benieuwd hoe het mij hier vergaat. Het moet allemaal nog een beetje zijn plekje krijgen. Afstand nemen van een oude baan, mijn draai weer vinden op een nieuwe plek, elke dag drie uur forenzen.

Mijn blogwerk pak ik daarom eerst maar even op met iets leuks: een leestip. In mijn vakantie raakte ik helemaal ondersteboven van het boek Het lot van de familie Meijer, geschreven door de Zwitser Charles Lewinsky. Een prachtige kroniek over de lotgevallen van de joodse familie Meijer, in verschillende delen tussen 1871 en 1945. Opvallend is dat het verhaal in Zwitserland speelt: de familie Meijer ontsnapt dus aan een aantal gruwelijk bekende gebeurtenissen in de recente geschiedenis, maar dat wil niet zeggen dat het vreedzame, neutrale Zwitserland een veilige haven zonder problemen was.

Een recensie op de achterflap vermeldt dat je naar het eind toe langzamer gaat lezen omdat je geen afscheid wilt nemen van de familie. Die ervaring heb ik ook: Lewinsky zet razend knap, helder en onsentimenteel, een rits personages neer van wie je stuk voor stuk gaat houden. Zo mooi heb ik het zelden gezien.