Sneeuw

Vanochtend lag er weer een nieuwe laag sneeuw toen ik wakker werd. Het houdt maar niet op, deze winter. Veel mensen krijgen er al genoeg van: laat die lente maar komen, die winter heeft al lang genoeg geduurd! En daarbij vergeten ze even dat het nog geen februari is.

Het is in elk geval een bijzondere winter. Marco Verhoef zei gisteren dat we deze winter al dertig sneeuwdagen hebben gehad. De laatste winter waarin we dat aantal haalden was vijfentwintig jaar geleden, en in de winter van 1978-’79 waren het er zelfs zestig.

Vijfentwintig jaar geleden: dat moet dus 1985 zijn geweest. In mijn herinnering een legendarische winter. Voor de eerste keer hoorde ik op het weerbericht over nachttemperaturen onder min twintig. Elke ochtend liep ik door de sneeuw naar school. Bij de bakker hing een thermometer en daar keek ik elke ochtend op, in de hoop dat het bleef vriezen. Want wat heb ik geschaatst die winter! Elke dag na school naar de ijsbaan, de Friese doorlopers onder, en krabbelen maar. In een prachtig wit landschap.

Van de winter van 1979 heb ik nog een foto. Vier jaar oud, met mijn moeder op het sleetje, volgens het bijschrift in mijn fotoalbum op Nieuwjaarsdag 1979. Heel vaag weet ik nog wel dat we vanaf een heuveltje op de heide sleeden. Dat kan natuurlijk ook nog een latere winter zijn geweest, maar bij deze foto komt dat toch naar boven.

Hoeveel van deze winters hebben we nog? Is er in de jaren '90 en '00 ook maar één echte winter geweest? Ja, die van de Elfstedentocht. Toen vroor het wel maar lag er volgens mij amper sneeuw. Ik ben blij dat we dit weer eens ervaren. Zelfs al is het soms onhandig met forenzen. We zitten tegenwoordig in onze dik geïsoleerde huizen de kou van de kwakkelwinters buiten te houden. Wees blij dat we weer eens een ouderwets witte winter hebben! Geniet van dat verstilde landschap. Leer de kinderen weer eens hoe ze sneeuwengelen moeten maken in de tuin. Trek die muts nog eens lekker over je oren. Op naar de zestig sneeuwdagen! Die lente komt vanzelf wel.