Die is de Mol!

Alweer een nieuw seizoen van Wie is de Mol, en het zal geen verrassing zijn dat ik weer aan de buis gekluisterd zit! Wie wist er dat El Salvador zo beeldschoon is? Wel een beetje misplaatst om daar een schietspelletje te gaan doen, maar dat terzijde.

Zoals ik vorig jaar al meldde doe ik nooit erg mijn best om erachter te komen wie de Mol is. En dit jaar weet ik ook waarom: er is namelijk geen klap aan als je denkt te weten wie de Mol is. Al in aflevering 3 zag ik de Mol zó overduidelijk aan het werk dat de spanning er helemaal af was. Zelfs mijn geliefde, die alleen maar meekijkt, zat naast mij op de grote bank te roepen hoe duidelijk het was. Meteen zag ik in alles wat mijn beoogde Mol deed bevestigd dat ik het goed zag, en ook gisteren in aflevering 4 zag ik mijn Mol weer druk aan het mollen. Dus het is óf een heel slechte Mol, óf ik heb echt last van tunnelvisie en er is juist een uitstekende Mol aan het werk.

Ik hoop maar op het laatste. Uiteraard verklap ik niet welke Mol ik op het oog heb; ik ga andermans lol niet verpesten. En trouwens: de opdrachten blijven geweldig bedacht en El Salvador is ronduit schitterend.

Bloggen in de klas

Een prachtig voorbeeld van hoe je bloggen kunt gebruiken in het onderwijs: Stacy Baker, een biologielerares op een middelbare school in het Noordoosten van de VS, laat haar klas bloggen. Het resultaat is een uitgebreid blog waarin Ms Baker zelf en haar studenten berichten plaatsen over de meest uiteenlopende onderwerpen binnen de biologie. Voor haar leerlingen kan het plaatsen van een post huiswerk zijn, maar je ziet dat ze op elkaars posts reageren en gestimuleerd worden om zelf te lezen, te onderzoeken en te schrijven. Zo is het blog een mooi platform geworden waarop iedereen met elkaar communiceert, elkaar enthousiasmeert en trots maakt op het eigen werk. Ook buitenstaanders komen een kijkje nemen en dat schept nieuwe kansen: een aantal leerlingen mag dankzij hun blogwerk nu zelfs voor Nature bloggen.

Bron: Boingboing (attendering via Yammer)

Schattig filmpje

Allerlei technologie die ik nog uit mijn jonge jaren ken, gezien door een stel Franse schoolkinderen. Die telefoon met draaischijf hebben mijn ouders nog lang nadat ik al uit huis was gehad... En aan het scratchende jongetje zie je dat sommige technologie ook altijd hip blijft!

Met dank aan Edwin

Zoeken met Google

In een nieuwe woonplaats zoek je wel eens wat op via Google. Toen ik bijvoorbeeld lid wilde worden van de bibliotheek googlede ik “bibliotheek”, en Google vulde dat zelf aan tot “bibliotheek utrecht”. Toen mijn auto voor het eerst naar de garage moest zocht ik via Google, dat hulpvaardig zelf aanvulde tot “fiat dealer utrecht”.

Handig is dat: ik heb per slot van rekening niks aan een Fiatdealer in Groningen. Toch heeft het iets geks dat Google van je weet waar je bent. Daarnaast moest ik hieraan denken toen ik in de Volkskrant het interview las met Siva Vaidhyanathan over zijn boek The Googlization of Everything.

Ik leef in ruraal gebied in Virginia. Het is een omgeving waar veel mainstream Amerikaanse christenen wonen. Als ik daar zoek op het trefwoord 'God', krijg ik als zoekresultaten voornamelijk bijbelclubs en kerkgenootschappen uit de buurt te zien. Geen van de treffers gaat bijvoorbeeld over het hindoeïsme, geen over de islam. Als jij diezelfde zoekopdracht hier uitvoert, krijg je totaal andere treffers. Het is dus pertinente onzin dat het ons toegang geeft tot alle informatie in de wereld. Het is zelfs andersom: het is 'gestuurde informatie'. Dat is voor advertentiedoeleinden prima, maar als je Google gebruikt als bron van kennis en onderzoek, zal dat op den duur dus alleen maar leiden tot kennisvernauwing.

Goed om bij stil te staan: als je een garage zoekt is de insteek natuurlijk totaal anders dan wanneer je God zoekt. Hoeveel mag Google van jou weten? En hoe weet jij of Google jou datgene laat zien dat jij wilt weten?