De toekomst van UB en HBO-bibliotheek

Festina Lente blogde dit weekend over het artikel “De Nieuwe Bieb” in het NRC, waarin de toekomst van de universiteitsbibliotheken aan bod kwam. Leuk: in dit artikel kwam de Universiteitsbibliotheek Nijmegen uitgebreid aan bod. Een paar jaar geleden werkte ik daar, zelfs nog heel even onder directeur Graham Jefcoate.

Ik herken veel in dit artikel dat ook op hogeschoolbibliotheken van toepassing is. De digitalisering natuurlijk: het papieren boek is absoluut niet verdwenen maar de beschikbaarheid van digitale bronnen is enorm toegenomen. Ook wij experimenteren met e-books. Wij hebben geen bewaarfunctie voor oude literatuur, maar het veranderende aanbod van hand- en leerboeken is ook voor ons actueel.

Repositories zijn hier ook een hot item. Gisteren heb ik zelf nog gediscussieerd over de HBO-Kennisbank, de repository in opbouw van de HBO-instellingen. Op de HU is bijvoorbeeld ervoor gekozen een aparte databank met publicaties van de lectoraten te bouwen, los van de HBO-Kennisbank. Dat vind ik persoonlijk heel jammer. Daarnaast zingt het bouwen van een virtueel kenniscentrum hier ook rond, maar krijgt het nog nauwelijks vaste vorm.

Ik ben ook benieuwd in hoeverre we de gebruiker aan de fysieke bibliotheek binden. Ik herinner me dat het Bibliografisch Centrum op de Nijmeegse UB inderdaad matig werd gebruikt, dus ik denk dat de vernieuwing als Learning Zone heel goed was. Zo'n ontmoetingsplaats als Jefcoate beschrijft is een mooie insteek. Universiteitsbibliotheken zijn natuurlijk andere gebouwen dan een mediatheek (het klinkt al heel anders) zoals we die hier hebben. We zullen er op onze eigen manier invulling aan moeten geven.

City of Borders

Afgelopen vrijdag voor het eerst sinds een tijdje weer eens naar de film geweest. In het Nijmeegse Lux draaide een documentaire in het kader van het festival Movies that Matter, met de titel City of Borders. In deze docu stond de enige homobar van Jeruzalem centraal, en werden de eigenaar en een aantal bezoekers geportretteerd.

Ontroerende portretten: Boody, een jongen uit Ramallah en de eerste Palestijnse travestiet. Samira en Ravit, een vrouwenstel dat twee grote taboes uit het Midden-Oosten doorbrak: liefde tussen Arabieren en joden én homoseksualiteit. Adam, een jongen uit een Israëlische nederzetting op de West Bank. Sa'ar, de eigenaar van het café en tevens gemeenteraadslid in Jeruzalem. Hij was ook in de zaal aanwezig, en na de filmvoorstelling werd ook een nabespreking met hem gevoerd.

Uit de film en nabespreking werd mij vooral weer duidelijk hoe ingewikkeld de situatie in en rond Israël is. Wij denken vaak aan Israël als vrij en democratisch land omringd door vijandige buren, en ik hoorde verzuchten dat het wel heel vermoeiend was dat het Israëlisch-Palestijnse conflict er weer werd bijgesleept. Uit Sa'ars verhaal bleek mij dat dit onvermijdelijk is. Israël is misschien verder dan de Palestijnen, maar beide samenlevingen kunnen zich pas echt ontwikkelen als er vrede is. Tot die tijd zitten de rechten van minderheden in het verdomhoekje.

Dag Aaf

Uit eerdere berichten op mijn blog zal al duidelijk zijn dat ik graag nrc.next lees. Na vandaag zal dat niet meer helemaal hetzelfde zijn, want Aaf vertrekt naar de Volkskrant.

Ik las de column van Aaf Brandt Corstius elke dag, en dat was elke dag genieten. Ik vind haar een heerlijke schrijfster, met humor, gevoel, en een prettig nuchtere schrijfstijl. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom ik het gevoel had me in haar te herkennen: wellicht is het omdat we even oud zijn, en ik de twijfelende en licht warrige dertigers-blik op het leven herkende.

Bovendien ben ik jaloers op Aafs ongecompliceerde en toch fleurige taalgebruik. Ik kon ontzettend lachen om haar stukje over een gesprek over borstvoeding, wat ik toch best opvallend vond voor een man zonder kinderen. Daarnaast verwoordde ze prachtig mijn eigen boosheid over een schandalige uitzending van Pauw & Witteman. Schitterend hilarisch schreef ze over het PVV-filmpje, wat ertoe heeft geleid dat wij thuis het altijd over “Vleuch” hebben.

Succes bij de linkse Telegraaf, Aaf! Ook ik zal je missen.

De Mol: Kennis Is Macht?

Vanavond een spannende televisieavond: eindelijk komen we er achter wie de Mol is! Is het Kim of is het Sanne? Spannend! Ik heb de laatste twee afleveringen het idee dat het Kim is. Al moet ik toegeven dat ik pas echt op haar ben gaan letten sinds iemand tegen mij zei: “Het is zó makkelijk: Kennis Is Macht…”

Al jaren kijk ik Wie is de Mol? Er schijnen mensen te zijn die alle afleveringen tientallen keren bekijken en uitpluizen op aanwijzingen. Dit seizoen zijn druk alle Japanse karakters die in beeld kwamen vertaald. Zo gek ben ik niet, en ik onthoud ook absoluut niet wie waar stond tijdens een opdracht en wie er nou precies voor zorgde dat het geld niet in de pot kwam. Maar de paranoia is heerlijk om naar te kijken. “Ik vertrouw haar niet, want ze is zo stil”. Geweldig! Als stille mensen niet te vertrouwen zijn, wat moet ik dan wel een rat zijn...

Het meest fascineert mij wie toch die opdrachten verzint. Razend knap hoe alle details worden uitgedacht. Het moet maanden van research kosten, en dat lijkt mij nou een heerlijke baan. En dan die jaloersmakende exotische locaties. Een paar jaar geleden was de Mol in Argentinië, keek ik verlekkerd naar alle fraaie landschappen en herkende zomaar een straatje waar ik ook had gelopen.

Mijn geld staat vanavond dus op Kim. Met in het achterhoofd dat ik nog maar één keer eerder de Mol goed heb gespot….

Zonder Netvibes

Op mijn werk hebben de pc’s de laatste weken problemen met Netvibes. Het laden duurt eindeloos, en zodra ik van mijn beginpagina naar een ander tabblad wil loopt ie vast. Tijden blijft hij proberen te laden, totdat elke feed op een gegeven moment aangeeft dat hij momenteel niet reageert. Het zal aan de pc’s hier liggen, al geloof ik niet dat het zulke ouwe besjes zijn. Thuis doet Netvibes het wel, zij het trager dan ik gewend was. Afgelopen weekend kreeg ik de mededeling dat ik niet op Netvibes kon. Wel werd ik bedankt “for showing Netvibes your love!”, en werd gemeld dat ze bezig waren met aanpassingen om het “increased traffic” beter te kunnen verwerken.

Het valt me op dat mijn wereld ineens een stuk kleiner voelt. Het automatisme van even door mijn vaste feeds bladeren, kijken wat het nrc.next-blog schrijft, m’n Twitter lezen, BoingBoing, Dutch Cowboys, ZBDigitaal, Dymphie, Festina Lente… Het ritme is eruit, de inspiratie droogt op. Raar dat ik er zo aan gewend ben: het is amper een jaar geleden dat ik überhaupt Netvibes ging gebruiken!

Gisteren heb ik de Google Reader die ik ooit heb aangemaakt zitten bijwerken met nieuwe feeds, om toch mijn nieuwsbehoefte te kunnen stillen. Toch voelt dit lang niet zo lekker. Netvibes is meer mijn ding, ziet er leuker uit en is zo goed naar mijn eigen behoefte ingericht. Het voelt echt als mijn eigen stekkie. De Google Reader is me te droog. Maar ja, hij doet het tenminste wel. Word ik nog verder in de armen van Google gedreven.