Kopenhagen 2009

Zo makkelijk moet het toch kunnen zijn, dames en heren daar in Denemarken?

Achternaam

Deze week in het nieuws: de databank van Nederlandse familienamen van het Meertensinstituut. Net als iedereen waarschijnlijk heb ik ook mijn naam even gezocht. Ik ben redelijk exclusief: er zijn slechts 230 mensen met mijn achternaam in het land! Geconcentreerd in Gelderland; dat is natuurlijk geen verrassing.

Strange Maps

Landkaarten zijn leuk, is mijn motto. Vandaar ook dat het blog Strange Maps in mijn blogroll prijkt. Hier duiken de prachtigste kaarten op. Mooi voorbeeld deze van Zwitserland, waaraan je al kon voorspellen waar voor en waar tegen minaretten zou worden gestemd. Ook fraai: de literaire kaart van San Francisco. Of deze erg grappige van de wereld volgens de Britse Conservatieven.
Ronduit poëtisch zijn sommige uit de laatste post Accidental Geography. Mooi is bijvoorbeeld onderstaande foto van een wolkenpartij die erg op Nieuw-Zeeland lijkt. Nieuw-Zeeland heet in de Maori-taal Aotearoa, wat "land van de lange witte wolk" betekent.

Sociaal op de HU

Een paar maanden geleden schreef ik een berichtje over HUMedia, een online sociaal netwerk dat is opgezet voor en door studenten van de Faculteit Communicatie en Journalistiek van de Hogeschool Utrecht. Inmiddels werk ik zelf voor de HU, en houd ik HUMedia met een half oog in de gaten. Je weet immers nooit op welke ideeën je komt. HUMedia is bovendien ook een echte Ning, net als Bibliotheek2.0. En inmiddels weet ik ook dat ook op andere faculteiten van de HU ideeën leven voor communities, voor communicatie en kennisdeling.

Deze week had HUMedia zowaar een relletje aan zijn broek, vanwege een bijzonder melig filmpje over de Margriet Winterfair. Een beetje GeenStijl naar mijn smaak, maar dat is blijkbaar iets jongehonderigs van studenten journalistiek. Er ontstonden wel fijne discussies over verantwoordelijkheid, want ja, je heet dan wel HUMedia, maar de HU is geen eigenaar.

Wel leuk vind ik dat het blijkbaar lééft onder studenten van de FCJ. HUMedia heeft veel leden, en er wordt ook actief meegedaan. Ik weet niet of het het beste voorbeeld is voor andere communities in opbouw, maar inspireren doet het zeker.

Netvibes uut Grunnen

Sinds het begin van de cursus 23dingen ben ik een gebruiker van Netvibes. Ik vind het een erg prettige RSS-reader, die bovendien daarnaast nog allerlei leuke inhoudelijke toepassingen biedt. Zo kijk er af en toe op Google Maps, volg meerdere krantenblogs, en als ik twitter doe ik dat ook via Netvibes.

Met de openbare pagina heb ik zelf nog niets gedaan. Al eerder wees ik op een pagina die een collega van mij op de UB Nijmegen had gemaakt. Vandaag werd ik gewezen op een werkelijk prachtige openbare pagina, die is gemaakt door de Centrale Medische Bibliotheek van het UMC Groningen.

Dit vind ik dus een bijzonder inspirerend voorbeeld voor een onderwijsbibliotheek. Toevallig zat ik pas te praten met een collega die bezig was een Body of Knowledge (een term die me nog steeds doet denken aan een heel slechte film met Madonna) in te richten voor een opleiding hier op de faculteit. Ze zat daar ook artikelen in te voeren, en we bespraken dat zo'n BoK, zeker in een Sharepoint-omgeving, maar zeer beperkte mogelijkheden biedt om up-to-date informatie te bieden. Ik opperde toen om eens naar de mogelijkheden van Netvibes te kijken. Mooi om dit dan te zien.

Met dank aan

Voorlichting

Deze week stemden de inwoners van de Amerikaanse staat Maine tegen openstelling van het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht. Uit een aantal artikelen die ik daarover las, waaronder dit in De Pers, blijkt dat het "homohuwelijk" zelf de mensen vrij onverschillig laat, maar dat tere kinderzielen moeten worden beschermd.

Treurig stemt me dat. Ik heb zelf jarenlang voorlichting gegeven op scholen over het onderwerp homoseksualiteit. Met die voorlichtingen zul je scholieren niet bekeren, of propageren dat het zo leuk en cool is om homo of lesbo te worden. Een flink deel van de scholieren zal er op een gegeven moment achter komen dat hij of zij geen hetero is. Ik probeerde er juist aan bij te dragen dat het klimaat voor die leerlingen goed was.

Is dat nog nodig in het tolerante Nederland? Ja, want acceptatie is geen vaststaand iets. Het hangt van zeer veel factoren af. Hoe dan ook zal je als homoseksueel erachter komen dat je anders bent dan de meesten, en dat is op scholen niet makkelijk. Juist daarom is het belangrijk om er wél aandacht aan te besteden, om te laten weten dat het ook tot de mogelijkheden behoort, en dat het mag.

Herinneringen

Vijf jaar geleden precies liep ik door Buenos Aires. Gisteren moest ik er ineens weer aan denken; zo'n moment waar je even weemoedig wordt en terugdenkt aan de tijd dat je nog jong en flitsend was.


Oktober en november 2004 was het dus, mijn reis door Argentinië. Een wonderbaarlijk land vond ik het: ver weg aan het einde van de wereld, gevuld met allerlei ongebruikelijke attracties. Buenos Aires, een wereldstad met de allure van Parijs, overgoten met een tweede wereld-sausje. Biefstukken zo groot als je bord. Beau monde op hippe tangofeesten en bedelaars die op straat sliepen. Voetbal kijken in La Boca.


De watervallen van Iguazú in een stomende jungle. Tochten door bergen en woestijnen, met cactussen in het dal en condors in de lucht. Wijn proeven in kleine bodega's, parapenten, paardrijden aan de voet van de hoogste berg van het westelijk halfrond. Walvissen en pinguïns bekijken aan de Atlantische kust. En daar tussenin de aardigste en meest open mensen die je je kunt voorstellen.


Argentinië is zo'n land waarvan je eigenlijk iedereen wilt vertellen hoe schitterend het is, en anderzijds het voor je zelf wilt houden. Voor je het weet zijn de paden platgetreden, zijn al die unieke plekken "ontdekt" en zullen ze nooit meer zo uniek zijn. Ik geniet stilletjes nog maar eens van de herinneringen.

Rouw om Dorothy

Is dit geen ontroerende foto? Chimpansees in een opvangcentrum in Kameroen nemen afscheid van de op 40-jarige leeftijd overleden Dorothy.

Ik zag deze vanmorgen in nrc.next, en nu ook op BoingBoing. Daar wordt een hele discussie gevoerd of je kunt zeggen of chimpansees rouwen of niet, of je ze "menselijke" eigenschappen kunt toedichten. Dit commentaar vind ik in dezen mooi:

I don't think there is much doubt that animals feel some emotions, including depression and grief I think the mistake many people make is the extrapolating from those fairly elemental emotions to more grandiose mental acrobatics. The chimps may recognize death as a final separation, and feel sorrow at the loss of a companion. Do they then ponder on the meaning of it all and start to imagine an afterlife? Probably not.

Stiltecoupé

Sinds drie weken forens ik vier dagen per week tussen Nijmegen en Utrecht. In die drie weken ben ik het fenomeen stiltecoupé gaan waarderen. Vooral 's ochtends als ik niet teveel drukte aan mijn kop moet hebben, is het prettig om lekker in stilte mijn krantje te kunnen lezen.

In De Pers las ik vorige week een artikel over de stiltecoupé. Herkenbaar. Wanneer spreek je mensen aan op hun geluid? Een paar jaar geleden zat ik met twee bekenden in een stiltecoupé (wat toen nog een nieuw fenomeen was), en we voerden een gesprek op normale toon. Een mevrouw leunde over de stoel heen en verzocht ons onvriendelijk om ergens anders te gaan zitten. Destijds vond ik dat overdreven, maar ik kan het me nu wel beter voorstellen.

Gisteren stapte een mevrouw in de trein met een kindje van een jaar of twee. Ze ging gelukkig in de eersteklas stiltecoupé zitten, en ik hoorde door de deur af en toe wat gekraai. De trein was bepaald niet vol. Zou ik, als ze bij mij in de coupé was gaan zitten, gezegd hebben: "Mevrouw, dit is een stiltecoupé hoor"? Ergens denk ik van niet.

Een tempel van Lego

Als kind speelde ik ook graag met Lego. Leuke dingen kon je daarmee maken, in elkaar knutselen en weer afbreken. Zoiets fraais als het Gouden Paviljoen in Kioto heb ik er echter nooit van kunnen bouwen. Crea!



Via

Werken en lezen

Hoe snel vliegt de tijd... Het is alweer weken geleden dat ik voor het laatst heb geblogd! Uit mijn laatste bericht en de reacties daarop blijkt dat ik in die tijd afscheid heb genomen van de Studiecentra HAN, mijn oude werkgever. (De doos was overigens prachtig!)
Vervolgens heb ik twee weken vakantie doorgebracht in de mooie Duitse deelstaat Baden-Württemberg, alvorens op 8 oktober te beginnen bij mijn nieuwe werkgever, de Hogeschool Utrecht.

Veel indrukken nog waarover ik ongetwijfeld later nog zal schrijven, want iedereen is natuurlijk reuze benieuwd hoe het mij hier vergaat. Het moet allemaal nog een beetje zijn plekje krijgen. Afstand nemen van een oude baan, mijn draai weer vinden op een nieuwe plek, elke dag drie uur forenzen.

Mijn blogwerk pak ik daarom eerst maar even op met iets leuks: een leestip. In mijn vakantie raakte ik helemaal ondersteboven van het boek Het lot van de familie Meijer, geschreven door de Zwitser Charles Lewinsky. Een prachtige kroniek over de lotgevallen van de joodse familie Meijer, in verschillende delen tussen 1871 en 1945. Opvallend is dat het verhaal in Zwitserland speelt: de familie Meijer ontsnapt dus aan een aantal gruwelijk bekende gebeurtenissen in de recente geschiedenis, maar dat wil niet zeggen dat het vreedzame, neutrale Zwitserland een veilige haven zonder problemen was.

Een recensie op de achterflap vermeldt dat je naar het eind toe langzamer gaat lezen omdat je geen afscheid wilt nemen van de familie. Die ervaring heb ik ook: Lewinsky zet razend knap, helder en onsentimenteel, een rits personages neer van wie je stuk voor stuk gaat houden. Zo mooi heb ik het zelden gezien.

De doos...

Jullie zullen begrijpen dat ik heel benieuwd ben...

De Doos

View more presentations from leendertjanw.

Hoofddoekjestaks

Schokkende taal gisteren van de feestpruik in de Tweede Kamer. Ik vroeg me af of ik het geblaat over een hoofddoekjesbelasting serieus moest nemen. Misschien niet, maar ook mij schoten deze beelden door het hoofd. Hoe makkelijk is het niet om hier de zedenpolitie te vervangen door de belastingdienst die checkt of de draagster haar accijns wel heeft betaald.

Hoe merkwaardig ook dat ik de situatie waar feestpruik naar eigen zeggen tegen wil strijden juist als argument tegen zijn standpunt zie. De persoon die dit filmpje op YouTube heeft gezet is het waarschijnlijk ook grotendeels met hem eens.

Onvrijheid kan in vele vormen bestaan, maar de raakvlakken zijn angstig groot.

Snel bladeren

Dat nieuwe Google Fast Flip ziet er geweldig uit. Een visueel fraaie en heel makkelijke manier om allerlei nieuwsbronnen te raadplegen.

Een voorbeeld voor nieuwssites van de toekomst? Ik denk het wel. Wat ik nog een beetje mis is een mogelijkheid om je eigen Fast Flip te maken; dus het zelf te kunnen vullen met je eigen bronnen. Misschien is het daarom ook wel een voorbeeld voor de visuele invulling van bijvoorbeeld Netvibes of iGoogle.

Trabant

De Trabant herleeft! Op de IAA autotentoonstelling in Frankfurt staat een conceptcar van een nieuw model Trabant, de Trabant nT. Je ziet er nog duidelijk het oude DDR-modelletje in terug, maar gelukkig gaat de Trabi wel met zijn tijd mee. De conceptcar is namelijk elektrisch, en dus zonder schadelijke uitstoot. Met de oude Trabanten was dat wel anders; denk nog eens terug aan de pruttelende wagentjes die precies 20 jaar geleden door het IJzeren Gordijn reden.

In 1991 was ik met mijn middelbare school in Berlijn. Duitsland was nog maar net herenigd, en in het voormalige Oost-Berlijn struikelde je nog over Trabantjes in verschillende staten van verval. Toen ik eind 2007 weer in Berlijn kwam was de Trabant als normaal vervoermiddel goeddeels verdwenen. Als toerist kon je wel een "Trabi-Safari" boeken en door de stad pruttelen in een klein DDR-bakje. Ostalgie.


In het DDR-museum, overigens absoluut niet tot Ostalgie stemmend, heb ik even in de daar tentoongestelde Trabi plaatsgenomen. Daarbij meteen besloten dat die Trabi-Safari niks voor mij was. Dat autootje is voor het moderne verkeer volstrekt onverantwoord, en voor iemand die langer is dan mijn 1.78 compleet ontoegankelijk. Hoe hebben die grote Duitsers daar ooit in gepast, met een heel gezin nog wel? Toch vertederde het wagentje me ook. Zelfs als je niet behept bent met Ostalgie fleurt het de straten op tussen al die grijze auto's van tegenwoordig.

Muziek! (3) - Hometown Glory

Gisteren, toen ik lui met de krant op de bank zat, kwam dit voorbij op de radio. Zijn er veel mooiere platen op zo'n wisselvallige zondagmiddag? Ik vind van niet.

Eerstejaars studenten: welkom in het studiecentrum!

Ieder begin van het studiejaar krijgen eerstejaars studenten aan de HAN een introductieles over het studiecentrum. Ik doe dat voor de studenten van de faculteit Economie en Management. Dat is elk jaar een hoop werk, en dit jaar zijn er maar liefst 32 groepen hier in Nijmegen. Het is immers crisis.

Gelukkig hadden mijn collega's in Arnhem het idee om het in hoorcollegevorm te gieten. Ik heb dat kunnen regelen, en dat brengt het aantal lessen terug van tweeëndertig naar negen. Dat scheelt een slok op een borrel; zeker omdat ik nog maar drie weken in september op de HAN aanwezig ben. Natuurlijk verlies je in een hoorcollege wel aan interactie met de groep, maar voor deze lessen vind ik dat geen groot probleem. Je staat er toch vooral een verhaal te vertellen.
Nog mooier is dat we de laatste maanden hier screencasts hebben geproduceerd, met uitleg over verschillende informatiebronnen die de studiecentra bieden. Ik heb in mijn lessen twee filmpjes gebruikt, en dat werkte erg goed. Mijn publiek bleef er behoorlijk geïnteresseerd naar kijken, en het scheelde mij een hoop praten. Het is mooi visueel, rustig en geordend. Een fraai resultaat van ding 22a!

Op mijn nieuwe werkplek schijnt de uitleg over de mediatheek helemaal in een filmpje gegoten te zijn. Ik ben erg benieuwd hoe dat uitpakt.

Veel leuker kunnen we het toch niet meer maken voor ons publiek? Hoewel, zoals Festina Lente al opmerkte... Arie B. zoekt ook weer een baan.


Als we die inhuurden om de introductielessen te presenteren zou dat de boel ook lekker opspicen. Toch?

Zomerstilte

Het is deze zomer stil geworden op mijn blog. Of dat iemand is opgevallen, en of iemand het jammer vindt, dat weet ik niet. Zelf vind ik het wel jammer. Ik was vol goede moed na de cursus 23dingen. Maar de inspiratie was een beetje weg: in de weken dat ik niet werkte heb ik nauwelijks geïnternet, geen blogs gelezen, niet getwitterd, Netvibes uitlaten staan. En dat blijken toch de prikkels te zijn geweest waardoor ik ging bloggen.

Inmiddels ben ik weer aan het werk, maar blijkt de inspiratie nog niet helemaal terug. Mijn hoofd bij andere dingen: nog drie weken tot mijn afscheid bij de HAN, en over een kleine zes weken een nieuwe baan bij de Hogeschool Utrecht. Veel dingen om af te ronden, veel dingen om aan te denken voor een nieuwe werkomgeving.

Ja, en wat wil je eigenlijk met een blog? Toen ik met 23dingen begon vond ik het alleen een professioneel oefenblogje. Inmiddels is er al aardig wat persoonlijks ingeslopen. Wie wat waar gaat het eigenlijk over, dat blog van Lewi? Misschien is dat ook wel een reden waarom ik het even heb laten liggen.

Ik werd geattendeerd op dit artikel: 100 Terrific tips & tools for blogging librarians. Veel van de meest basic tips heb ik al aan mijn laars gelapt: van de eerste 11 tips al zeker 6. Daar gaan mijn goede professionele bedoelingen al het raam uit!

Deze week las ik in nrc.next over de miljoenen spookblogs die op het net rondwaren. Van de 800.000 Nederlandse blogs is ongeveer 10 procent actief. Eén van de redenen schijnt te zijn bloggen inmiddels oldskool is: Twitter, Hyves en Facebook hebben de rol van het interactieve communicatiemiddel overgenomen. Bloggen verandert in een middel voor "personal branding", een online visitekaartje, een product voor autoriteiten binnen een bepaalde niche. Edwin Mijnsbergen zal blij zijn dat hij (zeer terecht) ook wordt genoemd.

Een autoriteit binnen mijn niche ben ik niet, en zal ik vast niet worden. Maar als ik dit lees denk ik toch: hè leuk, laat mij maar werken aan mijn personal brand. Ik ben een librarian en heb daar wat over te zeggen, en ook nog wel over andere dingen waardoor ik niet 100 procent van de tijd als een librarian zal klinken. Misschien wordt het niet helemaal gefocust. Het zal in elk geval van mij zijn, met plezier gemaakt, en hopelijk plezierig om te lezen.

Yo! Alles is weg...

De vraag werd hier op het werk al eerder gesteld: waar kun jij nou heel erg om lachen? Ik dus om mensen die humor weten te maken van iets belachelijks. En die mij weer aandacht laten besteden aan Gerda Smit. Hulde!

Havanna aan de Waal

Morgen beginnen in Nijmegen weer de Vierdaagsefeesten. De Vierdaagse zelf zegt mij niet zoveel; ik houd best van wandelen op zijn tijd, maar aan me afbeulen in een massa van 40.000 moet ik niet denken. Een aantal jaren liepen de wandelaars voor mijn woning langs, en toen heb ik er ook wel genoeg naar gekeken.

Ieder jaar probeer ik wel wat van de feesten mee te pikken. De sfeer in de stad is, ondanks de massaliteit, wel bijzonder om mee te maken. Door de jaren heen ontstaan ook Vierdaagse-tradities, zoals op dinsdag kijken naar het vuurwerk, en het vaste avondje met een vast vriendenclubje. Biertje pakken in de Grotestraat, de "grote act" op de Waalkade bekijken, rondje Valkhof, poffertjes eten.

Twee jaar geleden kwam ik voor het eerst op Habana, en dat werd meteen mijn favoriete plekje van de Vierdaagsefeesten. Habana wordt georganiseerd op het Waalstrand in Lent, aan de overkant van de rivier. Prachtig om daar te zitten met zicht op de feestende stad op de andere oever. Er staan tentjes met zeer cultureel verantwoorde acts. Ik zag Sven Ratzke in een circustent, een bandje dat in een open tent cool stond te jazzen, een stille disco op het strand. Het publiek, over het algemeen heel intellectueel Nijmegen-Oost, genoot van biologische hapjes en rosé, en zat met de voetjes in het gras of in de rivier van de zomer te genieten.

Het klinkt heel Haus am See, maar ik heb nu alweer erg veel zin in Habana.

Rotte vis

Ik lees net dat 1.326.000 mensen gisteren hebben gekeken naar SBS6 Shownieuws, waar de verzuurde Volendamse visvrouw Gerda Smit klaagde dat haar ex-schoondochter onrechtmatig het huis van haar zoon had leeggehaald toen ze voorgoed vertrok.

Met blosje op de kaken beken ik dat ook ik deze verbijsterende televisie heb gezien. Persoonlijk zou ik blij zijn dat ik dat spuuglelijke meubilair kwijt was, en mijn vuile was lekker binnen houden.

Waarom doet Gerda zoiets? Waarom zendt SBS6 dit uit? En ook: waarom kijken wij ernaar?

De vragen des levens... ik zal ze wel nooit oplossen.

Leestip en -flop

Ik ben altijd een beetje allergisch voor boekenhypes. De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón heb ik dan ook lang links laten liggen, ondanks de velen om mij heen die riepen hoe schitterend het was. En ik als hispanofiel moest hier toch van houden, met het prachtige Barcelona in de achtergrond?

Pas heb ik het toch een keer gekocht, toen het voor een tientje in de boekhandel lag en ik nog een boekenbon op zak had. Met het gevaar dat ik talloze lieve vrienden, kennissen en collega's op hun hart trap: ik heb me inmiddels tot bladzijde 280 geworsteld en ben zeer geneigd het op te geven. Ik realiseerde me ook weer dat ik dol ben op Spaans, maar niet op Spaanse schrijvers. De literaire schrijftaal is in mijn ogen vaak erg gekunsteld en kan mij zelden echt boeien. Het matig spannende verhaal kan dat voor mij niet compenseren.

Vannacht was ik wakker en pakte even een nieuw boek om te lezen. Mijn nieuwste aanwinst van de Japanner Murakami, After Dark. Een verademing, en niet omdat het geruststellend dun is. Een heldere schrijfstijl, een boeiend mysterie, van begin af aan een genot om te lezen. Haruki is een blijvertje, Carlos gaat de kast in.

Nederlanders online

Via Twitter las ik over de studie The Next Web 2009: een onderzoek naar het online gedrag van de Nederlanders en de gevolgen daarvan in hun dagelijks leven.

In de studie worden een aantal leuke thema's aangesneden. Niet alleen het gebruik van het internet,
maar bijvoorbeeld ook het bewustzijn van je online identiteit en de sporen die je op het net achterlaat. Aardige gegevens: 45% van de ondervraagden is actief gebruiker van Hyves, slechts 1% van Delicious. Ik ben erg benieuwd of dat percentage zal stijgen doordat wij het nu gebruiken als bookmarks op de website!

Bijna een derde van de sociale netwerkers levert het ook vrienden in het dagelijks leven op, en 72% van hen zegt dat het niet ten koste gaat van hun "real life"-vriendschappen. Daarnaast is 84% selectief met de persoonlijke informatie die zij achterlaten op het net.

Korte boks

In de vier jaar dat ik hier werk heb ik alle zomers bij heet weer een korte broek aangetrokken naar het werk. Deze week werd toch ook hier weer het gesprek gevoerd: kan dat wel?
Gisteren hadden ook mijn twee mannelijke collega's er één aan. In al mijn banen tot dusver heb ik het gewoon gedaan en was het nooit een probleem. Mijn mening is dat het hier moet kunnen, mits je er verzorgd uit ziet. Ik zou zeker nooit in een Hawaii-bermuda lopen hier, en bij een presentatie doe ik het ook niet.

Ik heb vandaag het exemplaar rechts aan. Netjes toch?

Ding #24 voor de HAN

Tijdens de slotbijeenkomsten van de cursus 23 Dingen mochten we brainstormen over web 2.0-applicaties waar we binnen de Studiecentra HAN mee verder willen. Prachtige creatieve ideeën rolden eruit. Vorige week heb ik een inventarisatie gemaakt en mijn collega's laten stemmen: waar willen jullie mee verder? Het werd een top-4.

Wiki's werden het meest genoemd, en daarbij werden zowel wiki's voor intern als voor extern gebruik genoemd. Intern als vervanging van bijvoorbeeld de Sharepoint-omgeving en gedeelde schijfruimte die we nu gebruiken, extern om in te zetten voor informatieuitwisseling en -overdracht binnen het onderwijs. Kan alletwee erg leuk uitpakken. Het voorbeeld van Avans vind ik zelf navolging waardig. De Fontys-wiki heb ik nooit helemaal begrepen: makkelijk om bij te houden natuurlijk, maar wat is nou echt de toegevoegde waarde hier van de wiki-structuur?

Bloggen was nummer twee, en ook hier zou het zowel als communicatiemiddel binnen de studiecentra als naar de gebruiker van de studiecentra gebruikt kunnen worden. Mijn collega Irma heeft al een aanzet gegeven voor het tweede. Ook de Pabo Nieuwsdienst van Pabo Groenewoud is een voorbeeld; mijn kanttekening daarbij dat het volgens mij al te groot is voor de HAN alleen, en wellicht zijn doel voorbijschiet.

De derde plaats werd gedeeld door Library Thing en Delicious. Veel collega's zien iets in Library Thing om de aanwinstenlijst op te fleuren. Zelf denk ik dat een soort "Mijn Geschiedenis" voor onze klanten erg handig kan zijn; daar schreef ik bij ding 21 ook al over, en je kunt Library Thing daar ook vast goed bij gebruiken.

Delicious passen we inmiddels al toe. Mijn collega Werner Buschbaum, onze coördinator Digitaal Studiecentrum, heeft dit fraai in praktijk gebracht op onze website. De uitwerking ervan moet nog beter, maar het is een prima toepassing.

Ik ben vooral blij dat we concreet iets gaan doen met de dingen. Ik zag mensen enthousiast worden tijdens de cursus, over dingen waar ze van tevoren nooit over hadden nagedacht. Dat moeten we ons niet laten ontglippen.

Komkommertijd

Groot nieuws gisteren: twitter, blog of hyve nooit dat je op vakantie bent, want het inbrekersgilde leest mee. Pas maar op, Edwin!

Let's Tweet Tehran

Wat web 2.0 kan betekenen voor een maatschappij zonder vrije nieuwsgaring, zien we deze week weer in Iran. De enorm gespannen situatie na de verkiezingen daar wordt verslagen door bloggers, twitteraars, flickies (ik wist ook niet dat ze zo heetten) en facebookers. Kijk bijvoorbeeld eens op Twitter Search onder #iranelection, waar voortdurend nieuwe tweets binnenkomen, waarmee berichten, filmpjes en foto's worden verstuurd.

Power to all our friends.

foto: Hamed Saber

Netwerken in hoger onderwijs

Mijn collega Jos Fleuren twitterde deze week over een artikel getiteld Social networks zijn de redding van het hoger onderwijs in Nederland. De auteur, Job Twisk, is docent op de Faculteit Communicatie en Journalistiek van de Hogeschool Utrecht. Daar heeft hij ervaring opgedaan met HUmedia, een online community voor studenten en medewerkers van de HU.

Twisk poneert de interessante stelling studenten dat de waarde van een onderwijsinstelling de waarde is die studenten, alumni en werkgevers aan de organisatie toekennen. Hoe maak je die zo groot mogelijk: door slim communitymanagement.

Uiteindelijk vormt een community de basis voor een cultuur, een vruchtbare omgeving – zonder dat dit expliciet wordt uitgesproken tussen de leden van de community- waarin kennis wordt overgedragen. En dan niet de kennis die vrijkomt tijdens colleges of die in boeken staat, maar kennis die collectief aanwezig is in de community zelf en die alleen door interactief contact op een social network of mondeling aan elkaar wordt overgedragen.

En in de toekomst betekent dit volgens Twisk dat sociale netwerken uitgroeien tot instituten die de voorwaarden waaronder het onderwijs gegeven gaat worden bepalen, als ook de reputatie en waarde van de onderwijsinstelling. Na de opleiding zullen studenten gaan werken bij bedrijven die hen gescout hebben via het netwerk, en zal de onderwijsinstelling van blijvende waarde zijn voor de student bij het onderhouden en vergroten van zijn kennis en netwerk.

Interessant. Er kunnen wel wat gaten in worden geschoten; je kunt als onderwijsorganisatie er nog zo veel in investeren, maar als je doelgroep er niet aan wil heb je er nog niks aan. Je zult dus moeten kijken hoe je ze aan je bindt. Misschien door je hele online leeromgeving in zo'n community te integreren?
Is het daarnaast reëel of wenselijk om dit te realiseren? Ik denk wel dat Twisk een paar aardige punten heeft, zoals het gebruik van deze netwerken door bedrijven om talent te scouten (en andersom). En ook interessant om te bedenken of je als onderwijsondersteunende organisatie iets in dit netwerk kunt bijdragen.

Leuk om na het weekend nog eens over na te denken.

"Europees" debat

Na de Europese verkiezingen van 4 juni waart al een paar dagen de hoogst merkwaardige televisieuitzending van die avond door mijn hoofd. Ikzelf had me voorafgaand aan 4 juni in Europa verdiept, nagedacht over wat mijn standpunten over Europa nou eigenlijk zijn, een Europese stemwijzer ingevuld en uiteindelijk mijn stem uitgebracht voor Europa. In tegenstelling tot vroeger, toen mijn gematigde interesse in de landelijke politiek toch vooral mijn stem bepaalde.


Toen de uitslagen binnen waren gedruppeld en duidelijk was dat de PVV de grote winnaar was, schoven de leiders van de partijen aan voor een debat onder leiding van Ferry Mingelen. Verbazend genoeg waren het geen Europarlementariërs, maar de fractievoorzitters uit de Tweede Kamer die bij Ferry aanschoven, en viel er nauwelijks iets van een zinnige discussie over Europa waar te nemen. Jan Blokker beschreef vandaag in nrc.next prachtig wat er gebeurde:

Louter redeloze fractievoorzitters lieten het geschreeuw over zich heen komen. Niet één met de intelligentie, de argumenten en het retorische talent om verder te komen dan ongearticuleerd terugroepen. Niemand bij machte om de winnaar met rationele taal in z’n eigen hoek te drijven.

Ik werd er enorm zenuwachtig van en vroeg mij af: Waar gaat dit in vredesnaam over? Hoe moeten wij echt ooit in Europa geïnteresseerd raken, als je leidende politici niet eens in staat zijn er een debat over te voeren? Waar moeten wij naartoe, als niemand de verkramptheid durft af te schudden en te gaan staan voor wat hij denkt? En hoe ver kan die feestpruik gaan voordat iemand zegt: Bedenk wel, dat jouw vrijheid afhangt van de vrijheid die je een ander gunt?

HBO Kennisbank, schatkamer in aanbouw

Gerard Bierens verwijst op zijn blog en via Twitter naar een artikel dat hij samen met Desirée van den Bergh heeft geschreven in Digitale Bibliotheek. Het artikel, getiteld HBO Kennisbank, onmisbare schakel 2.0, is zeker een aanrader om te lezen. Afgelopen jaar heb ik meegewerkt aan de "lancering" van de HBO Kennisbank hier op de HAN, aangezien ik contactpersoon ben voor de opleiding Facility Management. Deze leverde zijn afstudeerverslagen al digitaal aan, en waar deze eerst op het intranet werden gezet waren ze nu dus een aangewezen testcase voor de HBO Kennisbank.

Ik ben het met Gerard eens: de HBO Kennisbank vormt een prachtige schatkamer van alle kennis die HBO's voortbrengen. In het begin vond ik de interface niet prettig en de invoermodule was een draak. Dit is gelukkig verbeterd. Jammer genoeg merkte ik wel dat de opleiding zelf erg moest wennen aan de vrije toegankelijkheid van die kennis. Vroeger moest je tenminste nog het Studiecentrum in om daar tussen de papieren verslagen te zoeken, of stond de digitale versie nog enigszins afgeschermd door een wachtwoord op het intranet. Bij de HBO Kennisbank kan iedereen, altijd en overal alles lezen. De bedrijven waar studenten hun afstudeerprojecten deden waren ook niet erg happig en maakten redelijk massaal gebruik van het formulier om publicatie van het verslag te verhinderen.

Zelf ben ik blij met Gerards artikel en de oproep daarin om de uitdaging aan te gaan. Hij noemt een aantal gebruiksvriendelijke opties in de HBO Kennisbank, zoals de RSS-functie, waar ik nog niet van op de hoogte was. Voor gebruikers wordt de kennisbank alleen maar beter en nuttiger. De uitdaging voor ons wordt de opleidingen én hun partners in onderwijs daarvan te overtuigen. Want we hebben elkaar nodig, om van de HBO Kennisbank echt die "onmisbare schakel tussen onderwijs, onderzoek en beroepsveld" te maken.

Altijd rollen de golven door...

Gisteren schreef ik "het stopt natuurlijk niet hier". Vandaag lees ik op ZBDigitaal en Wowter over Google Wave. Ontwikkeld door Google Australië, is Google Wave volgens één van de ontwikkelaars "what email would look like if it were invented today".

Wave moet een nieuw model worden voor online communicatie en samenwerken. In de eerste fase die nu in de kinderschoenen staat schijnt al verbazingwekkend veel mogelijk te zijn, zoals met 4 mensen simultaan aan documenten werken, foto's delen, groepsberichtjes rondsturen en reageren op één zinnetje uit de mail die je hebt gehad. Met andere woorden: wie weet vervangt het over een tijdje wel een flink aantal van de Dingen die wij net hebben geleerd. Ik heb niet de hele presentatie bekeken want die duurt wel heel lang, maar dit artikel is wel erg interessant om even te lezen.
Fijn steekje onder water: Google Wave draait volgens Google al op "moderne browsers", o.a. Firefox, maar niet op Internet Explorer...

We zijn nooit uitgeleerd!

De finish!

Aan het eind van de tocht door de 23 Dingen! Hoewel veel mensen blij zullen zijn dat het erop zit, vind ik het eigenlijk best jammer. Want het waren leuke maanden. Soms inderdaad wist ik ook niet helemaal waar ik de tijd vandaan moest halen, en sommige Dingen waren echt niet interessant. Toch vind ik het erg leerzaam en vooral ook erg leuk om te doen.

Ik zeg nou wel "aan het eind van de tocht", maar het stopt natuurlijk niet hier. De grote waarde van de cursus is voor mij geweest het kennismaken, aftasten, rondkijken. Dat heeft me geprikkeld en over drempels heen geholpen. Ik had van veel web 2.0-dingen al wel gehoord, maar had nog niet helemaal door waar de klepel hing. Door de cursus heb ik in elk geval een begin kunnen maken met ontdekken; een stap die ik anders veel minder makkelijk had gezet.

Mijn favoriete dingen waren RSS, bloggen, social bookmarking en sociale netwerken. RSS was echt iets waarvan ik al had gehoord maar nooit iets mee gedaan, en waar ik ook het nut niet zo van zag. Nu gebruik ik het veel, want wát een fijne tool om informatie binnen te krijgen. Het bloggen is ook goed bevallen. Ik begon hier nogal aarzelend mee (zie mijn allereerste post), maar ik heb de smaak wel te pakken. Mijn voornemen is om dit blog ook op een bepaalde manier te laten voortleven. Ik deel de mening van sommigen niet, dat het vooral een tool is voor mensen die menen dat ze van alles en nog wat met de rest van de wereld moeten delen. Je kunt er goede informatie op een toegankelijke manier mee overdragen, en door er af en toe iets heel anders tussen te zetten maak je het ook nog eens spannend om te lezen. En als ze niet willen, dan lezen ze dat toch niet?

Delicious heeft inmiddels al een prima toepassing gekregen op onze site, en ik ben erg benieuwd hoe zich dat verder ontwikkelt. Wat we met sociale netwerken moeten is me nog niet helemaal duidelijk. Maar ook daar geldt weer: van tevoren was ik huiverig om ermee te beginnen, en nu veel meer nieuwsgierig naar wat we ermee kunnen.

Eigenlijk geldt dat voor veel Dingen: vóór deze cursus haalde ik mijn schouders op over bloggen, Flickr en Twitter. Nu heb ik het in ieder geval allemaal geprobeerd, weet ik min of meer hoe het werkt, en kan ik bewust kijken wat ik er verder mee wil. Dat vind ik een verrijking voor mijn vak als informatiespecialist. En ook voor mijn organisatie: ik heb al mijn collega's druk bezig gezien, met wisselend enthousiasme, en allemaal hun eigen meningen vormend. Dat vond ik heel stimulerend.

23 Dingen was voor mij: snuffelen, voelen, ruiken, proeven... spannend!

Screencasts

De laatste maanden heb ik ook in een werkgroep gezeten voor het ontwikkelen van een lesprogramma informatievaardigheden. Omdat we bij deze lessen veel gebruik willen maken van visuele middelen, heb ik me daarbij al in screencasting verdiept. Daarbij heb ik geknutseld met Wink, met ScreenToaster, en met Camtasia Studio. Het idee is om instructiemateriaal te maken met screencasts, bijvoorbeeld uitleg van onze catalogus, website, PiCarta en WorldCat.

Ik heb nu geen microfoon tot mijn beschikking, en zonder geluid is een screencast maar saai. Daarom maak ik er nu geen, maar verwijs graag naar het fraaie kleine screencastje dat mijn collega Spinnebep heeft gemaakt. Gelukkig hebben we haar gevraagd om mee te werken aan het maken van de screencasts voor ons lesprogramma, want ze kan er wat van!

Je kunt met een screencast heel leuk op het scherm inzichtelijk maken wat je precies moet doen, en daarom vind ik ze zo geschikt voor uitleg van bijvoorbeeld je catalogus. Nu doen we dat nog in de introductielessen voor eerstejaarsstudenten. Ik zou er zelf erg voor zijn als we dat in de toekomst vervangen door screencasts, want zelf vind het veelal verspilde energie om een groep ongeïnspireerde studenten de catalogus te demonstreren in zo'n les. Met een screencast kunnen ze daar lekker op hun eigen moment en in hun eigen tempo naar kijken, terwijl ik in een les toch echt interessantere dingen kan vertellen.

Tijdens het knutselen viel me wel op dat je met aardig wat rekening moet houden: beweeg je cursor niet te snel maar ook niet te langzaam, klik niet te snel, praat niet te snel. Benoem aan het begin je leerdoelen, herhaal die aan het eind. Maak er een kort lesje op film van.

Bibliotheek 2.0

De sociale kant van web 2.0 is me al goed duidelijk geworden in in de afgelopen dingen. Op Bibliotheek 2.0 had ik me al aangemeld, al heb ik er tot dusver nog niet zoveel mee gedaan. Het spreekt me wel erg aan dat collega-bibliothekers met elkaar zo bezig zijn. Mijn carrière is natuurlijk nog niet zo lang, maar toch heb ik het idee dat interbibliothecaire contacten zich vroeger vooral afspeelden op management- en directieniveau. Nu vormen mensen van alle lagen in de branche een community waar ze ideeën kunnen uitwisselen.

Naast sociaal valt me een andere eigenschap van web 2.0 en bibliotheek 2.0 op: het is actief. Ik lees dit bijvoorbeeld in dit artikel van Michael Stephens. Dezelfde gedachte in deze presentatie van Wouter Gerritsma. Je zoekt je collega's op in een Ning. Je gaat ook naar je klant toe en bent actief in het klaarzetten en verspreiden van je informatie.

Op zich heeft de bibliotheek altijd die functie gehad. Ik vind het dan ook meer een ontwikkeling dan een radicale verandering: de wereld draait snel en wij draaien mee. Op sommige terreinen wat sneller, op andere weer wat langzamer. En als je dat kunt samenvatten in de noemers sociaal en actief: mooi toch?

Sociale bibliotheekcatalogi

Visueel vind ik de Aquabrowser van de OBA erg mooi. Handig ook. Alhoewel, als ik zoek naar boeken van Halldór Laxness linkt hij ook naar het Portugese woord falador en krijg ik daarmee een link naar Braziliaanse cd's. Verder van IJsland kun je toch bijna niet geraken.
Ook een beetje vreemd dat iemand aan de beschrijving van zijn boek Onafhankelijke mensen de tag "mormonen" heeft gehangen, terwijl er geen mormoon te bespeuren is in dit hele, toch vrij omvangrijke, boek. En dan de tag "indrukwekkend", die uiteraard aan alle boeken van Khaled Hosseini hangt. Maar ook aan één van Carry Slee, dat ook nog de tag "beste boek ever" heeft.

Ik kan me best voorstellen dat mensen zich hieraan ergeren. Toch vind ik dit best wat hebben. Naast mooi om te zien is de Aquabrowser erg gebruikersvriendelijk. Mensen houden ervan om geleid te worden door hun zoektocht en suggesties aangereikt te krijgen. Het zelf taggen maakt de catalogus ook veel toegankelijker, en nu mensen steeds meer gewend raken aan het ordenen van hun informatie zullen ze dit zeker kunnen waarderen.

Daarnaast vind ik My Discoveries en een account zoals bij WorldCat erg handig. Een soort Delicious, maar dan met boeken. Hoe vaak krijgen we niet mensen aan de balie die vragen of ze kunnen terugzien wat ze ooit hebben geleend, of die op zoek zijn naar "dat groene boek"? Laat ze hun eigen historie maken en iedereen is blij.

Muziek in sociaal netwerk

Dit vind ik een wat vreemd ding. We doen hier niet zoveel met muziek, dus ontgaat me het nut voor ons in de Studiecentra een beetje. Daarnaast vind ik Last.fm eigenlijk maar een onding. In eerste instantie had ik zelf een account aangemaakt, maar daar kun je niet zoveel mee als je niet betaalt. Dat heb ik dus weer opgeheven, en een playlist gemaakt in het 23dingen-account. Ik vind het toevoegen van nummers redelijk gaan. Jammer alleen dat je niet alle nummers erin kunt zetten; ze zijn in ieder geval niet allemaal af te spelen. Het sociale aspect erbij is leuk: je kunt goed doorsurfen naar andere interessante muziek en lekker rondsnuffelen. Er staat veel informatie in en ook heel actueel.
Ook jammer dat ik geen widget kan maken van mijn eigen playlist om in mijn blog te zetten. Bij Grooveshark kan dat wel. Daar dus ook een playlist gemaakt en die gewidget. Grooveshark heeft ook weer zijn nadelen: werkt een beetje omslachtig en er zitten volgens mij minder bestanden in dan in Last.fm. Maar alles werkt wel. De widget is alleen wel traag.
Tja, wat we ermee moeten... ik denk dat het voor een muziekbibliotheek wel interessant is. En de structuur is aardig, een leuk voorbeeld voor sociale netwerken. Maar ik raak er niet heel erg door geïnspireerd.

How to market your Studiecentra

Net als Edwin Mijnsbergen vind ik dit een heel interessante presentatie. Hebben wij met onze HANQuest-prijsvraag een beginnetje gemaakt?

Sociale netwerken

Mijn persoonlijke probleem met sociale netwerksites is dat ik er al snel genoeg van heb. In de jaren '90 discussieerde ik wel eens mee op internetfora, maar daar werd zo veel onzin geouwehoerd dat ik het er al snel bij liet zitten. Toen ik vrijgezel was heb ik zelfs een profieltje op een relatiesite gehad; ook dat verzandde in inactiviteit en ik kwam mijn geliefde gewoon in de kroeg tegen.

Veel mensen die ik ken staan op Hyves en roepen vaak dat ik er ook lid van moet worden. Voorlopig zie ik er niets in. Moet ik honderden vrienden gaan entertainen op internet, terwijl me dat in het niet-virtuele leven al genoeg moeite kost?

Toch knaagt er wel iets, als ik bijvoorbeeld de 23dingen-Hyves bekijk. Er staat wel een fantastisch netwerk op. Al surfend kom ik ontzettend veel mensen tegen die in mijn vriendenlijstje niet gek zouden staan. Hetzelfde bij LinkedIn: die site vind ik op zich wel aardig, vanwege de veel professionelere insteek. Ik had daar al een tijdje een account, en daar heb ik nu o.a. mijn 23dingen-coaches aan toegevoegd. Grappig ook dat LinkedIn de verbanden legt tussen jou en mensen die nog niet in je netwerk staan: zo wordt duidelijk dat de stappen tussen jou en de rest inderdaad niet groot zijn. Anderzijds: kan ik iemand op wiens blog ik af en toe reageer, of die ik tijdens mijn opleiding af en toe heb gezien, uitnodigen voor mijn netwerk? Ik aarzel daar toch bij: het lijkt zo brutaal...

Aldus spreekt het "hé-ik-ken-jou-uit-de-Drie-Gezusters"-gehalte van de sociale sites mij helemaal niet aan, maar het netwerken wel. Zelfs op Hyves zie ik best leuke dingen gebeuren waar mensen zich rond bepaalde thema's verzamelen. Dan is het natuurlijk een heel leuk en makkelijk communicatiemiddel.

Voor contact met andere mensen uit de bibliotheekwereld vind ik de Bibliotheek 2.0 Ning handig, al ben ik er zelf bijzonder inactief. Voor contact met je gebruikers twijfel ik: is een Studiecentra-Hyves een goed idee? Natuurlijk is het retecool en überhip, maar ik vraag me ernstig af wat het toevoegt. Mededelingen en nieuws gaan net zo goed via de site. Ook al hebben we een klantengroep die ermee weet om te gaan, Hyves is vast niet de eerste plek waar ze ons zullen zoeken. Zou het de moeite waard zijn om daarnaar te streven?

Library Thing

Zonder meer grappig. Voor bibliotheken een leuke toepassing, en de ideeën die hier al worden geopperd om het voor de aanwinstenlijst te gebruiken vind ik erg goed. Er gaat misschien wel meer werk in zitten dan we nu denken. De beschrijvingen zijn soms pover. Het valt me op hoe veel boeken er zonder coverfoto in zitten, en zonder plaatje is de lol een stuk minder. Scannen dus!

Twiet twiet

Wat moet ik hiermee? Ik heb me wel aangemeld en een paar keer getwitterd via twitter.com. Dat vond ik omslachtig en redelijk nutteloos: je moet elke keer de pagina verversen om je berichten te checken, en dan zie ik de meerwaarde t.o.v. e-mail niet. Met een toepassing waar je een twitterschermpje of pop-up in beeld krijgt is het vast leuker, of via de telefoon. Zelf weet ik niet of ik dat wel wil. Daarnaast: is het echt interessant? Ja, als je Barack Obama of Arend-Jan Boekestijn bent misschien, of naar UGUL09 bent geweest, maar ik denk dat niemand erop zit te wachten dat ik twitter dat ik koffie aan het zetten ben.

De Bibliotheek van het Vredespaleis twittert bijvoorbeeld wanneer de rappels eruit gaan. Aardig. Ik betwijfel toch of dat iets voor ons zou zijn. Hebben wij een klantengroep die ons via Twitter zou willen volgen?

foto: Benny Lin

Web 2.0 naar keuze

Soms duizelt het mij een beetje: als ik alle lijsten met web 2.0 toepassingen bekijk bedenk ik wat een enorm aanbod er is en hoeveel daarmee mogelijk is. Anderzijds vraag ik me bij sommige wel af hoeveel behoefte eraan is, en, ook belangrijk, hoeveel mensen er daadwerkelijk gebruik van maken. Dat laatste lijkt me bij web 2.0-toepassingen behoorlijk essentieel: als niemand er gebruik van maakt en er een bijdrage aan levert wordt het een nutteloos ding. Wellicht laat dit alleen maar zien hoe weinig 2.0 ik zelf nog ben. Er is een hele wereld waar ik niets van weet en waar honderdduizenden, miljoenen zelfs, zitten te twee-punt-nullen.

Voor nu laat ik het even bij deze bijzonder fraaie presentatie die ik op ZBDigitaal vond. Allerlei 2.0: een blog dat ik volg met behulp van RSS, een presentatie die via Slideshare kan worden gedeeld, en een mooie verbeelding van sociale media.

Social Media Stories

View more presentations from Seth Goldstein.

Muziek! (2)

Kijk, dat is leuk: de New York Times heeft mijn wiki gelezen! Waar de 23dingen al niet toe leiden!

Nou ja het zal wel niet, maar een beetje herkenning is toch leuk ;-)

Podcasts en video

Beeld en geluid in het Studiecentrum! Podcasts vind ik een lastig ding. Op zich aardig, en er zal zeker wel een markt voor zijn. Zelf heb ik altijd nog graag de radio aanstaan en ik kan best ergens geboeid naar blijven luisteren. Studenten hebben veelal toegang tot geluidsbestanden via iPods, mp3-spelers, mobiele telefoons enz. Het voorbeeld in dit filmpje vind ik ook aardig; al heeft het misschien niet direct een toepassing bij ons, je ziet wel dat je op een heel leuke manier informatie kunt overdragen

Wel denk ik dat een vereiste van een podcast is dat hij kort en krachtig is. Anders wordt het lastig je luisteraar te blijven boeien. Ook is het toch altijd prettig om te kunnen visualiseren wat je uitlegt; een meerwaarde van video. Op dit moment zij we druk bezig die toepassingen in informatievaardighedenonderwijs toe te passen, waarover, collegae, binnenkort meer.


Over de toepassingen van beeld en geluid in het onderwijs, bijvoorbeeld SURFmedia, en de rol die wij spelen bij het ontsluiten daarvan, verwijs ik graag naar BonBonBlog. Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Meer kan nog worden gezegd over promotie van de Studiecentra en hun mogelijkheden d.m.v. video. Dit filmpje is wat mij betreft een voorbeeld hoe het niet moet: veel te lang, nietszeggend en rommelig. Dan vind ik dit voorbeeld veel aardiger en doeltreffender.

Instant Messaging

Ooit, jaren geleden, heb ik privé wel eens gebruik gemaakt van MSN Messenger. Om heel eerlijk te zijn vond ik er niks aan. Met vrienden spreek ik liever persoonlijk af i.p.v. de hele avond achter je pc te zitten. En met kennissen waar ik geen zin in heb om mee af te spreken chat ik ook liever niet. Ik zou me kunnen voorstellen dat het leuk is wanneer je in het buitenland woont of werkt en contact met thuis wilt houden. Een toepassing als Skype is dan natuurlijk erg handig.

Ik maak gebruik van Yahoo! Mail, en in de laatste versies daarvan staat er constant een Yahoo! Messenger widget in je scherm. In Gmail zie ik ook de Google Chat widget staan. Omdat ik dus niet zo van het chatten ben heb ik mezelf daarin onzichtbaar gemaakt. Helaas mensen! Mocht ik nog eens zin hebben dan stel ik het wel anders in.

Hoewel ik er privé weinig mee heb, zie ik wel mogelijkheden voor het werk. Voor overleg met collega's op andere locaties bijvoorbeeld, of zelfs met andere bibliotheken. Of we daar echt op zitten te wachten vraag ik me wel af, want e-mail en telefoon voldoen voor de meesten prima.

Ik denk wel dat we een dankbaar gebruikerspubliek hebben voor een chat zoals die Deense bibliotheek aanbiedt. Ik zie heel veel studenten hier die zitten te MSN'en of the chatten via Hyves, die helemaal ingesteld zijn op deze vorm van communicatie. Meebo lijkt me dan een leuke toepassing: erg makkelijk omdat bijna alle studenten wel een account bij Gmail, Hotmail of Yahoo! hebben. Een soort digitale quick reference-balie dus. Of wellicht een chatsessie (hoe TMF!) met je groep in het informatievaardighedenonderwijs.

foto: Ross Mayfield

Online kantoortoepassingen

Heel makkelijk om je documenten op Google Docs te hebben staan. Ten eerste al voor jezelf: je kunt er overal bij en aan werken. Het delen met anderen is ook makkelijk: ik mail ook wel eens een documentje rond waar anderen dan commentaar op leveren, en het is dan eenvoudig om de draad tussen alle versies met op- en aanmerkingen kwijt te raken.

Is het een alternatief voor ePlace of de gezamenlijke harde schijven? Zou het zeer zeker kunnen zijn. Misschien alleen al om één plek te kunnen bouwen waar we de gezamenlijke documenten opslaan, waar we dat nu nog wel eens op twee doen. Ook vind ik de mogelijkheden voor samenwerking in ePlace niet echt geweldig. Maar goed, zoals Werner B. al meldde wordt ePlace veranderd.

Zeker voor de verschillende administratiedocumenten waar wij nu mee werken is het erg handig als mensen er tegelijkertijd aan kunnen werken, en ook nog eens locatieoverstijgend.

Pauze!

Het is pauzeweek, dus geen nieuwe Dingen. Ik ben ook redelijk bij met het huiswerk, en dat komt wel goed uit want morgen ga ik voor een paar dagen naar Londen.
Deze week draaien de 23dingen voor mij dus om een bijeenkomst met alle coaches en Rob Coers, en het bekijken van alle creativiteit die bij mijn collega's losbarst. Prachtige ideeën allemaal, hulde! En ook een schitterend artikel weer op ZBDigitaal, ook al aangehaald door Werner Buschbaum.

Voor de leut in deze week:

Denkende blokken

Wat een gave dingen!
Dank aan Marion en Edwin.

Muziek!

Geïnspireerd door mijn collega's die fraaie wiki's hadden gemaakt heb ik zelf nog een volledig nieuwe pagina gemaakt in de 23dingen-wiki. En om in de sfeer te blijven, tijd voor een vrolijk stukje muziek!

Wiki's

In de 23dingen-wiki heb ik een stukje toegevoegd aan de pagina over Haruki Murakami. Als er toch al iemand iets heeft geschreven over mijn favoriete schrijver van het moment, wiki ik daar vrolijk in mee. Leuk dat ik vlak daarna zag dat mijn collega Bloxymusic een pagina over Andalusië heeft gemaakt, dus daar kan ik ook over mee wikiën!

Ik ben ook al jaren een driftig gebruiker van Wikipedia. Je moet je natuurlijk bewust zijn van de beperkingen, maar het is wel opmerkelijk wat een goed product daar uit is gekomen. Daar zie je waar kennisdeling via een wiki toe kan leiden.

Waar je met Delicious een soort kennisbank kunt aanleggen, zie ik in wiki's eerder een soort blackboard-mogelijkheid in het onderwijs. Vullen met informatie en daar ook over communiceren. Zou het in plaats kunnen komen van ePlace of Scholar, met hun dropboxen en discussieborden waar nu zo driftig gebruik van wordt gemaakt? Of inzetten naar docenten en studenten, om de wiki samen te vullen met informatie. Of met je collega's informatie en gedachten uitwisselen.

Social bookmarking

Deze week druk met andere dingen, dus een beetje traag op gang gekomen met de 23dingen. Nu heb ik me toch aan social bookmarking gezet. Delicious was me al bekend, ik heb er tijdens mijn opleiding bij de GO al kennis mee gemaakt. Voor ding #10 heb ik mijn eigen Delicious-account aangemaakt, een paar sites toegevoegd, er tags aan toegekend en een paar van die tags gebundeld. Het is een eerste beginnetje. Ook wat rondgekeken op het Delicious-account van 23dingen en in het netwerk daarvan.

Het is zeker een handige toepassing voor ons werk. Ik bedacht me bijvoorbeeld hoe goed je Delicious-bookmarks zou kunnen gebruiken bij informatievaardighedenonderwijs, om je studenten eens te laten snuffelen op sites en ze te leren hun informatie te ordenen. Ook voor docenten, kenniskringen, lectoraten enz. is het erg handig om een nuttige verzameling van doelgerichte informatie te maken en aanzetten te kunnen geven om verder te kijken via tags en netwerken. Je kunt een mooie aanvulling geven op het overzicht aan websites en databanken. Leuk bijvoorbeeld dat veel mensen ook blogposts toevoegen aan hun bookmarks.

Voor mijn eigen werk vind ik het sociale aspect heel handig, omdat ik altijd nieuwsgierig ben naar wat anderen allemaal interessant vinden. Echt een snuffeltool voor mij dus.

Visie op web 2.0

In een eerder bericht beschreef ik al een beetje wat ik als nut zie voor weblogs en RSS in mijn vak als informatiespecialist.

Voor ding #9 probeer ik dit een beetje te vertalen naar de Studiecentra als geheel. Als ik dit probeer samen te vatten in één gevoel: werken we uiteindelijk niet naar een digitaal Studiecentrum toe? Wat we tot dusver hebben geleerd ondersteunt ons niet alleen bij het opbouwen van zo’n Studiecentrum, maar ook bij het communiceren daarvan naar én met onze gebruiker. Immers, als je bibliotheek digitaal wordt, zijn digitale middelen dan niet bij uitstek geschikt om je gebruiker daar ook aan te laten wennen?

Zet bijvoorbeeld een blog in om je gebruikersgroepen te bereiken. Ik heb al eerder het blog ZBDigitaal toegejuicht: erg knap hoe hij op een aansprekende en enthousiasmerende manier allerlei nieuws, toepassingen en meningen weet over te brengen. Prachtig om dit naar contacten in het onderwijs te doen, maar ook voor het studentenpubliek. Vlot, bondig en pakkend, en ze kunnen ook nog eens reageren.

Voor informatievaardighedenonderwijs zie ik ook mogelijkheden in zo’n blogstructuur: kijk bijvoorbeeld naar de opzet van deze 23dingen-cursus. We zijn nu bezig met het digitaliseren van ons programma voor informatievaardighedenonderwijs. Volgens mij past dit heel goed in een web 2.0-opzet, zeker als je het kunt combineren met de mogelijkheden die we nu leren voor een pakkende visuele presentatie. In de HANQuest-prijsvraag die deze week gestart is zie goed wat je daarmee kunt. Zelf vind ik dit een geweldige manier om te laten zien wat we te bieden hebben: laagdrempelig, leuk om naar te kijken, een speelse manier om studenten kennis te laten maken met nieuwe mogelijkheden.

foto: Fabricio Caiazza

Plaatjes bewerken met Picnik

Vooruitlopend op Ding #8 een beetje zitten spelen met Picnik. Erg leuk en simpel om je foto's hiermee te kunnen bewerken.

Gedachten over 23dingen

We zijn nu een paar weken op streek met de 23dingen-cursus. Als ik zo om me heen kijk zie ik een heleboel mensen enthousiast aan de slag; de één vindt RSS heel interessant, de ander stort zich helemaal op Flickr. Maar toch is mij ook al een aantal keren de vraag gesteld: "Waar doen we het nou eigenlijk voor?"
Tja... het is natuurlijk niet allemaal alleen maar leuk en handig. En het gevaar is natuurlijk dat je ná deze cursus er heel weinig meer mee doet. Voor mijzelf heeft het nu al veel opgeleverd omdat ik veel bewuster begin te worden van alle mogelijkheden van web 2.0 voor mijn vak. Het lezen van gedachten en ideeën van anderen is daarvoor fantastisch, en voor mij is dat nu al zoveel makkelijker nu ik mijn weg in blogs en RSS-feeds weet. Met alles wat nog gaat komen verwacht ik dat mijn ogen nog veel verder geopend gaan worden.

Om alvast een klein voorbeeldje te noemen: kijk eens naar wat een ex-collega van mij bij de Radboud UB met een Netvibes-pagina heeft gedaan.

En lees ook eens wat Wowter meldt over de evaluaties van eerder gehouden 23dingen-cursussen. Zeker tot nadenken stemmend.

Van de bibliotheekvernieuwing die noodzakelijk is vind ik het belangrijk dat die vooral bedacht wordt door de medewerkers op de werkvloer en de gebruikers van de bibliotheek. Maar om wegen van vernieuwing te zien, moeten we wel weten wat de mogelijkheden zijn. Daarom zijn de 23 dingen cursussen zo belangrijk. Een heel palet aan mogelijkheden en kansen wordt geboden en de nieuwsgierigheid wordt gewekt. De nieuwsgierigheid die gewekt wordt, die nieuwsgierigheid is een essentiële voorwaarde om innovatief bezig te kunnen zijn. Ook in de bibliotheek.
(...)
Maar hoe bottom-up de beweging ook mag zijn, ondersteuning en ruimte van het management voor de dromers en de vernieuwers is wel noodzakelijk. Maar helaas voor de managers, de bottom up beweging gaat niet zover dat we de jaarlijkse begroting bij de subsidiegevers veiligstellen. Wat dat betreft blijven de managers en directeuren nodig opdat de medewerkers kunnen dromen, durven en doen.

(Bron: WoW! Wouter over het Web)